Dinsdag 4 december 2018: Na weer een rustige nacht zijn we vanmorgen via de autoweg naar Kenitra gereden, 300 km noordelijker. De omgeving onderweg is heel wat groener dan voorgaande jaren, waarschijnlijk door de vele regen van de afgelopen maanden. Er wordt hard gewerkt op de akkers, geploegd, gezaaid, geëgd met een egje achter een ezel en ergens zaaien 2 mannen kunstmest uit een korf. Een mooi gezicht, ze zaaien met synchrone bewegingen. Er lopen heel erg veel grote kuddes schapen, sommige met lammetjes. Er staan hier en daar nog plassen en de rivieren die we oversteken staan deze keer niet droog. Ten noorden van Settat wordt de middenberm kaal gehakt, alle struiken worden afgehakt, de resten opruimen hoeft niet, de omwonenden zijn blij met de takken en er lopen dus hier en daar mensen met takken naar de berm waar onder aan het talud de ezel wacht om de takken te vervoeren. Soms lopen of fietsen er mensen over de vluchtstrook, ook staan er mensen met tassen op vervoer te wachten. Ten noorden van Mohammedia staan er ook veel verkopers van iets langs de weg. In die buurt zien we voor het eerst dit jaar veel ooievaars op een veld zitten. Er vliegen in die buurt ook wat ooievaars in de lucht. Aangekomen in Kenitra zijn we per fiets even naar de wijk in de buurt gegaan waar altijd markt is. Het was druk in de straatjes en uiteindelijk wilden we via een grote straat terugfietsen, we vergisten ons in de straat en kwamen langs een automaterialenzaak, daar gestopt om te vragen of zij het onderdeel van onze koplamp dat doorgebrand is in voorraad hadden. Ze verwezen ons naar de overburen, maar dat was een heel ander soort zaak. Terug bij de fietsen verscheen een jonge man die vroeg wat we precies zochten. Hij sprak absoluut geen taal die we konden verstaan, maar met behulp van een foto van het onderdeel kwam er duidelijkheid. Hij liep persoonlijk met ons naar een winkeltje in een klein straatje (Rue 292) 500 meter verderop. Hij legde uit wat we zochten en onmiddellijk kwam het juiste onderdeel op de toonbank. 1,30 euro kostte het geheel. We hebben de jonge man heel hartelijk bedankt voor zijn hulp. Nadat hij zich ervan verzekerd had dat we de weg terug wisten te vinden is hij verdwenen.

Woensdag 5 december 2018: Toen we vanmorgen buiten keken was het mistig, heel erg mistig en vochtig. De douches in Kenitra maar eens geprobeerd, het water was prima warm, maar de doucheruimte was niet geventileerd en de houten vlonder in het douchebakje was dit jaar vast nog niet opgetild, maal alla, we zijn in Marokko en ik had warm douchewater. Het bleef mistig tot net voor Larache, toen lukte het de zon om de mist te verdrijven. Erg lastig rijden in de mist, zeker in Marokko, maar gelukkig reden we tolweg en dat helpt. Ook hier kun je duidelijk zien dat er de laatste maanden heel wat regen is gevallen, alles ziet groen en er bloeien overal bloemetjes. Alleen het stuwmeer dat we passeerden was nog lang niet vol. We zagen veel minder ooievaars onderweg dan vorig jaar, maar op een bepaalde vuilnisbelt zaten weer een heleboel ooievaars, in gezelschap van een paar ezeltjes en koereigers. Koereigers zie je trouwens erg veel in Noord Marokko, elk rund wordt wel vergezeld door een koereiger en ze zitten op elke akker die geploegd wordt. Net voor Tetouan stonden een paar vrouwen langs de weg, de auto voor ons bedacht blijkbaar opeens dat hij die dames wel een lift kon geven en ging pardoes op de rem staan, we konden maar net op tijd remmen en de vrachtwagen achter ons zag luid toeterend kans om net op tijd naar de linkerbaan te gaan. Pffff, liep dat even goed af. In Tetouan getankt en boodschappen gedaan bij de nieuwe Carrefour. Meestal heeft de Carrefour ook een alcohol afdeling, maar die zagen we niet. Bij het uitlopen aan een beveiliger gevraagd of ze ook alcohol hadden, de man sprak alleen Spaans, maar hij kreeg wel duidelijk gemaakt dat ook in Tetouan alcohol verkrijgbaar is in de Carrefour. Toch tijd voor een cursus Spaans, altijd handig, zeker daar we in Noord Marokko al meerdere keren geconfronteerd zijn met Marokkanen die alleen Arabisch en Spaans spreken. Aangekomen in Martil heeft Thieu eerst de koplamp die het niet meer deed gerepareerd met het onderdeel dat we gisteren in Kenitra hebben gekocht. De camperverlichting werkt nu weer naar behoren.

Donderdag 6 december: Doordat er rondom de camping in Martil veel hoogbouw staat, komt de zon pas laat tevoorschijn. We willen morgen oversteken naar Spanje, dus vandaag even schoonmaken en alle bagageruimten reorganiseren. Paspoorten en euro’s weer uit de kluis en de uitreisformulierenivullen. Daarna gekletst met onze buurvrouw, gisteren was ze niet erg spraakzaam, maar vandaag bleef ze kletsen. Het is een Poolse, met man en 5 jarig kind door de wereld reizend, ze zijn al 2 jaar onderweg en voorlopig niet van plan naar huis te gaan. De man werkt vanuit de camper en via internet. Schooldiploma’s vinden ze niet belangrijk voor hun zoon, hij leert wel lezen en rekenen onderweg. Het kind is volgens het stel niet geschikt om te leren in een schoolsysteem. De dame die ’s-Middags de receptie bemant brengt dan haar 5 jarig zoontje mee, die vermaakt zich dan op de camping. Een maand geleden was hij nog bang voor Bubbles en bleef hij ver uit de buurt van de hond, maar nu is die angst over en komt hij Bubbles regelmatig aaien. We zijn vanmiddag nog Naar Cabo Negro, het buurdorp gefietst, de beide dorpen worden van elkaar gescheiden door een rivier. Langs de rivier graasden een paar dromedarissen, in de rivier zagen we een reiger en enkele watervogels. We kwamen een wandelende jonge moeder met kind tegen die ons aansprak in het Nederlands. Ze woonde sinds een jaar in Marokko, durfde niet te fietsen vanwege het verkeer en vond Martil erg saai in de winter. Nou komen er ook in Marokko steeds meer fietsstroken, echter niet gescheiden van de rijbaan.