Zaterdag 24 november 2018: Het was heel erg vochtig vannacht en daar Marokko de wintertijd heeft afgeschaft is het om 8 uur in de morgen nog pikdonker. Om 09.00 bracht de campingboy ons brood. Na ontbijt en wat opruimwerkzaamheden zijn we vertrokken richting Icht. Onze Duitse buren wachtten op een taxi om naar de kamelenmarkt in Guelmim te gaan. De taxi zou om 9 uur komen, maar was er om 10 uur nog steeds niet. De weg naar Assa is een prima geasfalteerde weg. Een deel loopt door bergen waar niets groeit en niemand woont, Er zit een pas in, met hele mooie vergezichten naar beide kanten van de bergrug. Opvallend: de westelijke kant van de bergrug is veel groener dan de oostkant. Na de bergen volgt een vlak landschap waar niets groeit en niemand woont behalve 4 kamelen. Bij aankomst in Assa is een politiepost, maar we zagen niemand, dachten dat de post onbemand was en reden door, maar we werden letterlijk teruggefloten. De agent was uitermate vriendelijk en wilde de paspoorten zien. Kopie-en waren ook prima en daar maakte hij een foto van, dan hoefde hij niet zoveel te schrijven zei hij. Assa was erg rustig: een brede weg en weinig mensen op straat. Vervolgens verder naar Icht. Er groeit weinig en woont niemand; een groot deel bestaat uit steenwoestijn. We vonden een waterput langs de weg maar die stond droog. Ergens nauwelijks zichtbaar woonden nomaden in tenten met een kudde kamelen. En toen zomaar opeens langs de weg een tent, auto’s erbij. Heel veel etende mannen bij de tent, een nomadenfeestje? In foum el Hisn, een oasedorpje zat een groep mannen voor een theehuisje buiten op de stoep een bordspel te spelen, deze keer geen terras met tafeltjes. We arriveerden op de camping tegelijk met een stel zwitsers met een woestijnvoertuig, ze hebben alleen dat voertuig en geen woning meer. Er stond heel de middag een harde wind wat buiten zitten al snel onaangenaam maakte. We besloten in het restaurant te gaan eten en arriveerden daar tegelijk met de zwitsers en een duits stel. De ober vroeg of we allemaal apart wilden zitten of bij elkaar. Bij elkaar leek ons allemaal gezellig en zo werd het nog een heel gezellige avond. Er waren nog veel meer gasten, de huisjes waren blijkbaar ook goed bezet.

Zondag 25 november 2018:De Zwitsers zijn weer vertrokken en wij hebben wasdag en schoonmaakdag, moet ook af en toe gebeuren. De was kun je afgeven, en krijg je tegen de avond droog en gevouwen terug. De dame die de was verzorgt zingt heel de dag en maakt graag een praatje om haar frans te oefenen. Nou zijn wij niet het juiste adres , want ons frans is ook niet vlekkeloos, maar toch. Vanmorgen was het windstil, maar tegen drieën stak weer een harde wind op. In El Jadida probeerden we geld te krijgen bij een pinautomaat, maar de automaat ging op zwart toen er uitbetaald moest worden en hadden we nog niks. Vervolgens bij een andere automaat geld gepind. Bleek de bank die niet uitgekeerd had wel het bedrag van onze bankrekening te hebben afgeschreven. Bij onze bank geprotesteerd met aanreiking van alle gegevens die wij hadden over de mislukte transactie, en zie, gisteren kregen we van onze bank het geld van de mislukte transactie teruggestort uit “coulance”.

Maandag 26 november 2018:In 2011 hebben we de route Tafraoute-igmir(Aoukerda) -Icht(r107) per ongeluk gereden met een gewone auto. Het was een erg mooie route, maar er was geen verhardde weg, het was een piste met op zeker moment een steile afdaling met scherpe haarspeldbochten, gevolgd door 15 km rijden door een stenige rivierbedding. Nu hoorden we dat heel de route geasfalteerd is, een reden om de route nogmaals te rijden, maar dan in tegengestelde richting. We kwamen al snel door Agrd Tamanrt, een oasedorp waar weekmarkt was, een reden om te stoppen. De vrouwen in deze regio zijn altijd erg kleurig gekleed en er waren heel erg veel vrouwen die de markt bezochten; een mooi gezicht. Een man wilde ons door de oase gidsen en begeleiden, we raakten hem maar moeilijk kwijt, zelfs de mededeling dat we de oase helemaal niet wilden bezoeken mocht niet baten. We hebben wat groenten en een groentenrasp gekocht en hebben onze weg vervolgd. Vaak heeft men over een rivierbedding geen brug gebouwd, maar loopt de weg nog gewoon door de rivierbedding. Mocht er veel regen vallen, dan wordt het rijden enkele dagen onmogelijk op die waadplaatsen. Na het plaatsje met de markt volgden nog enkele dorpjes en daarna gaat de weg met veel haarspeldbochten steil omhoog en rijdt je kilometerslang over een heuvelachtig plateau. Er woont niemand, er groeit nagenoeg niets, maar het zicht op de omringende bergen en kloven is geweldig. Tijdens de afdaling richting Tafraout wordt de omgeving snel groener, groeit weer van alles en zijn dorpjes. Opeens stond er een soort Gazelle langs de weg, even maar daarna verdween het dier tussen de struiken.

Er wordt ook in de dorpjes veel nieuw gebouwd, sommigen lijken een beetje de weg kwijt, ze bouwen een groot huis met allerlei frutsels en torentjes, een soort kasteelachtige woning. De meesten bouwen gewoon een functioneel huis (geldkwestie denken we). Het laatste deel van de weg naar Tafraoute is erg smal en verdient hier en daar onderhoud. Aangekomen op de camping blijken we de enige gasten, na 5 minuten duikt er ook een beheerder op. Tot onze verbazing spreekt hij vloeiend nederlands. Hij heeft in nederland naar school gegaan en jarenlang gewerkt voor hij terugkeerde naar Marokko. Nu werkt hij in de winter op de camping. Al snel kwam er iemand vragen om alcohol. Helaas, daar beginnen we niet aan, een wat simpele jongen volgde, hij nam gelijk plaats in een stoel, maar we weten niet precies wat hij wilde, hij sprak voornamelijk arabisch. Toen Bubbles een kijkje kwam nemen was ie snel weg. De kapper volgde, hij mag mijn haren morgen komen knippen. We hebben nog een rondje gefietst door het dorp en verder genoten van de zon.